ویر
اِویدی چی گُل نازی به صحرا
زِدینِت، داغ و اَرس و ماتم و آه
چی اَفتَو، وِیدی و خُندی و رَهدی
تَشِت سُحدِه، دِلای سُحدۀ ما
تو چی، اُورِ بهار بختیاری
گِریوِستی به دشت و باغ دلها
چی لاله، تیگ نِوشتِت درد و غم بید
صدا نازِت، نیاهِه دی به مالا
خدا خُو کِرده، رَهدی َبعدِ مرگِت
گُل باوینهِ هم دی نیدِه پیدا
ز مرگت، بختیاری داغداره
علاءالدین رَهدی و مَندیمهِ تِهنا
همه زنگَل زِ داغت، لاقِه بَسته
دِلاسُون، چی کُنارِ وُر سَرِ راه
علاءالدین تا ابد، ویرِت به جاهه
کُری چی تو، نیاهه دی به دنیا
حمید اِز داغ تو، دل ناگرونه
که شعرس، پُر ز اَرس و خینهِ و آه
اِویدی = آمدی
چی = مانند
زِ دینِت = به دنبالت
اَرس = اشک
اَفتَو = آفتاب
وِیدی = آمدی
خُندی = خواندی
رَهدی = رفتی
تَشِت = آتشت
سُحده = سوخته است
دِلای = دلهای
اُور = ابر
گِریوِستی = گریه کردی
تیگ نوشت = سرنوشت، تقدیر
نیاهه = نمی آید
مالا = محل های سکونت، سیاه چادرها
خدا خُو کِرده = خدا خوب کرده
گل باوینه = گل بابونه
نیدِه پیدا= پیدا نمی شود
مَندیمه تِهنا = تنها مانده ایم
زنگَل = زنها
لاقِِه بَسته = چادر عزا بسته
دلاسون= دلهایشان
کُنار = درخت سدر
ویرِت به جِاهه = یادت ماندگار است
کُری = پسری
دی = دیگر
دِل ناگِرون = دل نگران
خینه = خون است
حمیدرضا غلامی - تورنتو
منبع؛ شهروند